Ας αρχίσουν οι χοροί

Έχω τον λογαριασμό αυτό καιρό. Ποτέ δεν έγραψα κάτι. Είτε γιατί δεν είχα τον χρόνο, είτε γιατί άλλοι τα έλεγαν καλύτερα από μένα. Σήμερα νιώθω όμως ότι τα πράγματα έχουν φτάσει πλέον στο απροχώρητο. Νιώθω ότι φτάνει το πλήρωμα του χρόνου για το Κυπριακό και πρέπει ο καθένας να λάβει θέση όπου και όπως μπορεί. Η κάθε φωνή πρέπει να ακουστεί. Για κάθε προσπάθεια περαιτέρω βιασμού της νοημοσύνης μας πρέπει να απαντούμε. Για την ιστορία να σημειώσω ότι είμαι και νιώθω Κερυνειώτης, διαμένω στην Λευκωσία και ψήφισα ΝΑΙ στο σχέδιο Ανάν παρά το γεγονός ότι δεν επιστρέφαμε σε κανένα από τα δύο χωριά μας.
Δεν χαλαλίζω σε κανένα την οικογενειακή γή και προϊστορία. Έχω όμως την άποψη ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και ότι σπίτια και κτήματα μπορείς πάντα να δημιουργήσεις αν είσαι άξιος. Επίσης δεν μπορούσα να αποστερήσω το δικαίωμα σε κάποιον που θα επέστρεφε γιατί εγώ δεν θα το είχα.

Το παρακάτω είναι δημοσιευμένο στην εφημερίδα «Πολίτης» και το έχω «δανειστεί» από τον κ. Γιώργο Κασκάνη, άνευ της αδείας του. Το προσυπογράφω μέχρι τελευταίας γραμμής.

«Αν ήμασταν σε παρέα και τα πίναμε, θα έλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη «παιδιά, κερνάω»! Μα να σου τύχει τέτοιος λαχνός και να μην το γιορτάσεις; Θα είσαι, το λιγότερο, απαράδεκτος...
Ο Νικόλας -λέει- καταγγέλλει προσπάθεια φίμωσής του! Ναι, ο γνωστός Νικόλας, της γνωστής οικογενείας και της γνωστής ομάδας του άλλοτε δηλητηρίου που αρρώστησε -ίσως και ανεπανόρθωτα- την κυπριακή κοινωνία. Θέλουν, λοιπόν, να φιμώσουν τον Νικόλα! Όταν κάποιος δεν αντιλαμβάνεται το πραγματικό του μέγεθος, ίσως να πιστεύει ότι ήρθε σε αυτή τη ζωή για να σώσει τον κόσμο. Κι όλοι οι διαόλοι από γύρω, πολεμούν την αποστολή του. Γιατί όμως να φιμώσει κανείς τον Νικόλα; Τόση απήχηση νομίζει πως έχουν οι απόψεις του; Τόση ιδέα έχει για τη νεοφώτιστη πολιτική του αντίληψη; Τόσο πολύ «την είδε» που πιστεύει ότι όλος ο κόσμος ασχολείται μαζί του; Συγχωρέστε μας αν εκφεύγουμε λίγο του συνηθισμένου πνεύματος αυτής της στήλης, αλλά ορισμένα πράγματα δεν μπορούν πια να αντιμετωπίζονται με μεγαλοψυχία και συγκαταβατικότητα. Υπάρχει συσσωρευμένη οργή γι΄ αυτήν ειδικά την κάστα ανθρώπων, που πλήγωσαν όσο δεν θά ΄πρεπε αυτό τον τόπο. Και την οποία δεν μπορούμε να κρύψουμε.
*Αλήθεια, που ήταν ο Νικόλας όταν ο πατέρας του κατηγορούσε συλλήβδην αυτούς που είχαν αντίθετη άποψη για χρηματισμό από τους Αμερικάνους;
*Πού ήταν ο Νικόλας όταν στηνόταν εκείνη η άθλια και πρωτόγνωρη για τα κυπριακά δεδομένα περιρρέουσα ατμόσφαιρα; (Να δείτε πως ελλείψει λεξιλογίου, θα την αναφέρει κάποια στιγμή).
*Πού ήταν ο Νικόλας όταν ο αντιπρόεδρος του ΔΗΚΟ (τη θέση που κατέχει σήμερα), Νίκος Πιττοκοπίτης, καλούσε όσους ψήφισαν «ναι» να κρεμαστούν στην Πλατεία Ελευθερίας;
*Πού ήταν ο Νικόλας όταν χριστιανοί (τρομάρα τους) ιεράρχες αποφάσιζαν, εν είδει Θεού, ότι οι υποστηρικτές του «ναι» θα κατέληγαν στην κόλαση;
*Πού ήταν ο Νικόλας όταν επιστρατεύονταν δημοσιογράφοι, κανάλια και εφημερίδες (που ποτέ δεν παρουσίασαν στοιχεία) για να ενοχοποιήσουν την αντίθετη άποψη;
Είναι προφανές ότι ο εν λόγω Νικόλας, και αρκετοί άλλοι μαζί του, απολάμβαναν τις πολυθρόνες της εξουσίας και ηδονίζονταν με την θλιβερή αυτή διαδικασία της εξόντωσης των αντιπάλων. Θέλει, λοιπόν, θράσος κάποιος από αυτούς όλους να μιλά σήμερα για «προσπάθεια φίμωσης». Να εμφανίζεται θύμα μιας τακτικής που μόνο οι ίδιοι εφάρμοσαν.
Γι΄ αυτό, λοιπόν, αν ήμασταν σε μια παρέα και τα πίναμε, θα έλεγα, χωρίς δεύτερη σκέψη, «παιδιά κερνάω». Και θα κερνούσα με την καρδιά μου, όχι γιατί ήρθε η ώρα της εκδίκησης. Αλλά γιατί αυτή η πρόστυχη η ζωή, δεν χάνει την ευκαιρία να αποδεικνύει ότι το άδικο τιμωρείται. Κι οι μικροί, όσο μεγάλοι κι αν αισθάνθηκαν κάποτε, παραμένουν μικροί....»